آرتریت روماتوئید از جمله بیماری هایی است که بروز و عوارض فراوانی دارد. بررسی های باستان شناسی شواهدی از صدمات بیماری های دژنراتیو , عفونت ها و تومورهای رخ داده در اسکلت های باستانی را نشان می دهد. اما از آرتریت روماتویید (هنوز ) هیچ نشانه ای در دست نبود. دکتر نورتین هادلر، استاد روماتوئید میکروب شناسی / ایمونولوژی در دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هلل در این باره می گوید که هنوز واضح نیست که چند سال است که آرتریت روماتوئید وجود دارد . هر چه شما در تاریخ بیشتر به جست و جوی این بیماری می پردازید، کمتر از آن نشانی پیدا می کنید. در اینجا لیستی از افراد معروف که با این بیماری در تاریخ اخیر مبارزه کرده اند، آمده است (اولین مورد ابتلای به آرتریت روماتوئید احتمالا در اواخر سال ۱۸۰۰ بود ) .
لوسیل بال:
این کمدین در اواخر دوران نوجوانی یعنی در زمانی که او تلاش می کرد راه خود را برای مدل شدن هموار کند، در مواجهه با بیماری ای شبیه به آرتریت بسیار مریض شد. گر چه پزشکان در آن زمان RA را تشخیص دادند سؤال هایی بود که آیا بانوی اول تلویزیون واقعا این بیماری را داشت. (آزمایش خون تا سال ها بعد برای آرتریت روماتوئید در دسترس نبود و برای بال تغییر و بهبودی به وجود نیامد ). او بعد از بهبود یافتن از مریضی سخت و پا درد طاقت فرسا که او را از راه رفتن منع می کرد، برای راه اندازی فیلم و حرفه فیلم به هالیوود نقل مکان کرد .
روز الیند راسل :
راسل برای یک مدت طولانی، از موفقیت در حرفه اش روی صحنه نمایش و صفحه تلویزیون لذت می برد. اما در اواخر سال ۱۹۶۰ ، مشکلات جدی سلامت از جمله ابتلای شدید به بیماری آرتریت ، او را مجبور به کناره گیری از بازیگری کرد. راسل در مبارزه با بیماری صریح بود و برای بررسی آن در خدمت یک کمیسیون ملی بود . در سال ۱۹۷۸، دو سال پس از مرگ راسل از سرطان سینه در سن ۶۹ سالگی، کنگره به احترام تلاش های او مرکز تحقیقات پزشکی راسل روز الیند را برای آرتروز در دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو تأسیس کرد.
پیر آگوست رنوار ، قدیمی ترین مورد مبتلا به آرتریت روماتوئید :
به گفته دکترهادلر، این امپریسونیست فرانسوی احتمالا اولین مورد مستند مبتلای به بیماری آرتریت روماتوئید در تاریخ می باشد . رنوار در اواخر زندگی به دلیل حملات شدید بیماری و چون که پنجه های دستش منقبض می شدند اغلب قادر به نقاشی کشیدن نبود . اما رنوار به کار کردن ادامه داد تا آنجا که قلم موی خود را به دستش بست و در نتیجه توانست نقاشی کشیدن را ادامه دهد. هنرمند، بیماری آرتریت روماتوئید، بدخیم داشت به این معنی که بیماری او فراتر از مفاصل گسترش یافته بود و پوست، اعصاب، عروق خونی و حتی اندام های داخلی را تحت تأثیر قرار داده بود . این بیماری به مرگ او در ۸۷ سالگی کمک کرد .
ادیت پیاف :
این خواننده زن فرانسوی یک میزبان برای چندین مشکل مربوط سلامتی، از جمله آرتریت شدید و فلج کننده بود که حتی باعث شد که او به مورفین و مسکن های دیگر وابسته شود. در سال ۲۰۰۷ فیلم زندگی نامه پیاف نشان داده شد که او با بیماری شناخته شده خود که اولین بار در سن ۳۰ سالگی با آن مواجه شد، مبارزه می کرد.
کاتلین ترند:
این بازیگر زن در اواسط ۴۰ سالگی در سال ۱۹۹۳ متوجه شد که آرتریت روماتوئید شدیدی دارد. او در زندگی نامه اش که در سال ۲۰۰۸ برای یک مجله فرستاد، او توضیح داد که چگونه بیماری او در زندگی جنسی و وابستگی به الکل محو شده بود. ترنر می گوید ورزش به او کمک کرد که در مقابل بیماری بایستد در حالی که مصرف دارو، بیماری را تحت کنترل نگه می داشت. او خواستار سلامتی دیگران بود و به هر کس مشکوک بود که ممکن است آرتریت روماتوئید داشته باشد سریعا اقدام می کرد و برای عامل آرتریت روماتوئید یک آزمایش می گرفت. او می گفت امروز در سال ۲۰۰۱ شما می توانید اولین آزمایش را برای تشخیص آرتریت انجام دهید و این فقط یک آزمایش خون ساده است.
جیمز کابرن:
در حالیکه اثرات آرتریت روماتوئید در زنان ۲/۵ برابر مردان است ولی این بدان معنا نیست که این بیماری شامل ستارگان مرد هالیوودی نمی شود. جیمز کابرن پس از مشهور شدن در ژانر فیلم های وسترن و جاسوسی در ۴۰ تا ۷۰ سالگی با توجه به بیماری آرتریت روماتوئید خود به طور موقت بازنشسته شد. اما در سال ۱۹۹۰ او موفق شد دوباره کار کند و برنده یک اسکار در سال ۱۹۹۸ بخاطر بازی در نقش پدر نیک نولتی که بخاطر اعتیاد الکی بد خود در رنج بود، شد. در پشت صحنه جوایز، کابرن ادعا کرد که یک دارو به نام MSM و یک رژیم درمانی جامع، منجر به بهبودی آرتریت روماتوئید او بوده است. او در سال ۲۰۰۸ به علت یک حمله قلبی در گذشت.
دوروتی هاجین:
دکتر هادلر می گوید، او در آن زمان یک زن پیشگام فوق العاده درخشان بریتانیایی در کریستالو گرافی اشعه ایکس بود، او به سخترین رشته علمی وارد شد. هاجکین از تکنولوژی علمی جدید با ترکیب،ریاضی، فیزیک و شیمی برای تشخیص ساختار سه بعدی ملکول های بیولوژیک مهم مانند پنی سیلین و انسولین استفاده کرد. او در سال ۱۹۶۴ جایزه نوبل در شیمی را برای توصیف ساختار ویتامین B12 (سیانو کبال آمین) دریافت کرد. حتی پس از دائمی شدن آرتریت روماتوئید و فلج شدن دست ها و پاها او به سفرهایش برای حمایت از هدف هایش ادامه داد. اهداف او شامل، صلح جهانی و خلع سلاح، تا زمان مرگ او در ۸۴ سالگی بود.
پیتر پل روبنسی:
هنرمند معروف فلاندرزی، قرن هفدهم احتمالا آرتریت روماتوئید داشت. روبنس در زمان بستری خود از روماتیسم نقرسی سمت چپ خود شکایت می کرد اما برخی از کارشناسان بر این باورند که نشانه های آن به بیماری آرتریت روماتوئید بیشتر شباهت دارد. همچنین نقاشی های او که در ۳۰ سال آخر عمر خود کشیده بود، تورم مشخصه آرتریت روماتوئید پیشرفته و تغییر شکل یافته را نشان می داد. با این حال دکتر هادلر بر این باور است که این یک نوع سبک است و یک تصویر از مفاصل متورم نیست.
سندی کوفکس:
این بازیگر بیس بال بزرگ به علت برخورد با سنگ فرش مصدوم شد و به طور گسترده ای گفت که به بیماری آرتریت روماتوئید مبتلا است . با این حال دکتر هادلر می گوید تصویر اشعه ایکس کوفکس را دیده که این تشخیص را تایید نمی کند به جای آن آرتریت دژنراتیو را تایید می کند. دکتر هادلر می گوید تعداد بسیار کمی از انسان ها می توانند با آرنج خود کاری را که او کرد انجام دهند. در واقعیت این به پیچیده تر شدن اوضاع او می افزاید که پشت درد کوفکس در مراحل بعدی زندگی او به دلیل بیماری به نام اسپوندیلیت روماتوئید بوده است. او بطور واضح یک بیماری التهابی روماتوئید داشت . او می گفت که من مطمئن نیستم که ما فقط باید علائم آرتریت روماتوئید را دنبال کنیم.
کریستین برنارد:
شهرت او برای اولین پیوند قلب انسان به انسان در سال ۱۹۶۷ بود. همچنین پایان حرفه جراحی او در سال ۱۹۸۳ بود یعنی زمانی که بیماری آرتریت روماتوئید دست های او، ادامه فعالیت را برای او غیر ممکن ساخته بود. تشخیص اولیه آرتریت روماتوئید برای برنارد در سال ۱۹۵۶ بود. یک منتقد صریح آپارتاید گفت او هرگز برنده جایزه نوبل نمی شود چون او یک سفید پوست در آفریقای جنوبی بود.
رائول دافی:
نقاش پرکار در سال ۱۹۳۵ با آرتریت روماتوئید بیمار شد یعنی در هنگامی که نمک طلا درمان اصلی این بیماری بود. پس از انتشار یک مقاله در مجله لایف در مورد بیماری او، توجه ها در سراسر جهان به او منعطف شد. او در سال ۱۹۵۰ برای شرکت در یک آزمایش از کورتیکو استروئید ها به بوستون دعوت شد. درمان به او انرژی بیشتری داد و اشتها او را تجدید می کرد. زمانیکه دافی نقاشی می کشید، یک کار خود به نام لاکورتیزن را به شرکت دارویی در حال توسعه دارو بخشید. این هنرمند با غلبه بر بیماری در اثر استفاده از استروئیدها و احساس خوب، برای بقیه عمر خود ادامه داد و تجربه اثرات جانبی استروئید ها را به یک درمان موقت تبدیل کرد که در ابتدا تصور می شد که سریع ترین درمان بود.
منبع : HEALTH
این مقاله توسط Ashlee Davis به رشته تحریر در آمده است و توسط مجله قرمز به صورت اختصاصی، ترجمه شده است. در صورتی که این مطلب، برای شما مفید بود، لطفا نظرات، انتقادات و موضوعات مورد علاقه پیشنهادی خود را با ما به اشتراک بگذارید.