تکنولوژی مدرن، عکاسی را با ویژگی فوکوس خودکار بسیار ساده‌تر کرده است. عکاسان در قدیم مجبور بودند به صورت دستی و با زحمت و دقت بسیاری لنز خود را تنظیم و فوکوس کنند تا بتوانند عکس بگیرند. اگر این فوکوس را اشتباه انجام می‌دادند، تصویر (و فیلم گران قیمتی که استفاده می‌کردند)، به هدر می‌رفت. حال تقریباً تمام دوربین‌ها، از دوربین تلفن همراه هوشمند گرفته تا دوربین‌های گران قیمت DSLR، از ویژگی فوکوس خودکار بهره می‌برند تا به سادگی بتوانند تصاویری واضح و شفاف بگیرند.
متاسفانه، زمانی که دوربین همه عملیات را در پس زمینه انجام می‌دهد، بسیاری از عکاسان متوجه آنچه رخ می‌دهد نمی‌شوند. تنها دوربین خود را به سمت هدف قرار داده و دکمه شاتر را می‌زنند به امید این که دوربین، تصویر برداری را انجام دهد. اگر مایلید واقعاً کنترل تصاویر خود را به دست بگیرید، نیاز دارید اندکی بیشتر درمورد فوکوس خودکار و نحوه استفاده از آن بدانید. با مجله قرمز همراه باشید تا درمورد این موضوع بیشتر بیاموزید.
فوکوس خودکار چگونه کار می‌کند؟
بیشتر دوربین‌های مدرن از فوکوس خودکار غیر فعال بجای فوکوس خودکار فعال استفاده می‌کنند. فوکوس خودکار فعال، از اشعه مادون قرمز (اینفرارد) یا لیزر برای اندازه گیری فاصله نسبت به شیء استفاده می‌کند درحالی که فوکوس خودکار غیر فعال از یک تشخیص فاز، سنسورهای تضاد و یا اغلب از ترکیبی از هردو استفاده می‌کند. در دوربین‌های تلفن‌های همراه هوشمند، سنسور تصویر ممکن است به عنوان سنسور فوکوس خودکار نیز شناخته شود. در دوربین DSLR، معمولاً سنسورهای فوکوس خودکار خاصی در سنسور تصویر تعبیه شده است.
گرچه تشخیص فاز و سنسورهای تضاد از متدهای مختلفی استفاده می‌کنند، اما هردو اساساً وابسته به فضاهایی با زوایا و تضاد هستند. دوربین تخمین می‌زند که به چه تنظیماتی نیاز دارد بر فوکوس لنز انجام دهد تا زوایا و فضاهای تضاد بیشترین وضوح را داشته باشند. منطق آن این است که زمانی که زوایا بیشترین وضوح را دارند، در فوکوس هستند. زمانی که صحبت از نحوه تصمیم دوربین از محلی که سوژه در قاب تصویر است به میان می‌آید، پیچیدگی بیشتری وجود خواهد داشت، اما لحظاتی دیگر به این موضوع خواهیم پرداخت.
این سیستم‌های فوکوس خودکار در بیشتر موارد عملکردی عالی دارند. البته زمانی که نور محیط کم باشد و یا سعی در فوکوس کردن بر روی سوژه‌ای داشته باشید که زاویه یا تضاد ندارد (همانند آسمان آبی و یا دیواری سفید)، این ویژگی‌ها اندکی افت در خدمت رسانی خواهند داشت. دوربین شما به صورت معمول، کارایی خود را حفظ خواهد کرد، اما در بدترین حالت، تنها زمان بیشتری برای یافتن نقطه‌ای برای فوکوس طی خواهد کرد.
نقاط فوکوس خودکار
زمانی که viewfinder (منظره‌یاب) دوربین DSLR را نگاه می‌کنید، شبکه‌ای از نقاط یا مربع‌ها را مشاهده خواهید نمود. این شبکه، نقاط فوکوس خودکار هستند. دوربین‌های مبتدی، ممکن است تنها چند نقطه‌ی فوکوس خودکار داشته باشند، درحالی که دوربین‌های حرفه‌ای بین ۶۰ الی ۸۰ نقطه فوکوس خودکار دارند.
در حالت پیش‌فرض، بیشتر دوربین‌ها به صورت خودکار نقطه (یا نقاط) فوکوس خودکار را برای استفاده، انتخاب می‌کنند. الگوریتم‌هایی که دوربین‌ها برای این مورد به کار می‌برند اینگونه فرض می‌کنند که سوژه‌ی تصویر، جایی در مرکز قاب قرار دارد. این سیستم، به خودی خود بد نیست، اما میزان کنترل شما بر عکس را کاهش می‌دهد. اگر سوژه‌ی شما در کنار عکس قرار داشته باشد، ممکن است نتوانید بر روی آن فوکوس کنید.
برای ثبت تصاویر بهتر، نیاز دارید کنترل فوکوس را به دست بگیرید. تقریباً تمام دوربین‌ها به شما امکان مشخص کردن نقطه (یا نقاطی) برای فوکوس خودکار را می‌دهند. در این زمینه تغییرات بسیاری وجود دارد که می‌توان انجام داد، عموماً دکمه یا ترکیباتی از دکمه‌ها وجود دارد که با فشردن آن‌ها، می‌توانید بین گزینه‌های نقاط فوکوس خودکار متفاوت، جابه‌جا شوید. در تلفن‌های همراه هوشمند و یا دوربین‌های میرورلس، اغلب می‌توانید تنها با زدن بر روی نقطه‌ای بر روی صفحه نمایش که مایلید دوربین بر روی آن فوکوس کند، سطح فوکوس خودکار مورد نظر خود را انتخاب نمائید.
Different Modes (حالت‌های مختلف) چیست؟
علاوه بر نقاط فوکوس خودکار، می‌توانید حالتی هم برای فوکوس خودکار انتخاب کنید. این انتخاب، دوربین شما را از آنچه به دنبال فوکوس بر روی آن هستید در زمان جستجو برای فوکوس، آگاه می‌کند.
حالت فوکوس خودکار منفرد (Single Autofocus Mode)
حالت‌های One-shot AF (دوربین Canon) و AF-S (دوربین Nikon)، برای صحنه‌هایی ساکن همانند مناظر است. زمانی که دوربین شما فوکوس را یافت، در همین حالت قفل می‌شود. اگر در صحنه، شیءای تکان بخورد (مثلاً پرنده‌ای پرواز کند)، آن شیء نادیده گرفته می‌شود. این حالت، ساده‌ترین مورد برای استفاده است و هیچگاه فوکوس آن از بین نخواهد رفت.
فوکوس خودکار پیوسته (Countinuous Autofocus)
حالت‌های AI Servo (دوربین Canon) و AF-C (دوربین Nikon)، برای مناظری با تحرک بسیار است. دوربین شما در این حالت‌ها، به صورت مداوم به تنظیم فوکوس مشغول می‌شود. اگر سعی دارید فوتبالیستی را در حین دویدن دنبال کنید، بهتر است از این حالت استفاده نمائید. در زمانی که سوژه در قاب به حرکت مشغول است، فوکوس مدام تنظیم خواهد شد. مشکل این حالت این است که اگر سعی در فوکوس کردن بر روی صحنه‌ی ثابتی را داشته باشید، دوربین شما ممکن است فوکوس را در نقاط دیگر متمرکز کند.
فوکوس خودکار ترکیبی (Hybrid Autofocus)
حالت‌های AI Focus (دوربین Canon) و AF-A (دوربین Nikon) ترکیبی از فوکوس‌های خودکار حالت‌های منفرد و پیوسته هستند. زمانی که صحنه، ثابت می‌ماند، فوکوس خودکار قفل خواهد شد. اگر شیءای در این صحنه شروع به حرکت کند، دوباره تنظیم می‌شود تا بار دیگر فوکوس را بیابد. اگر مطمئن نیستید که از چه حالتی برای فوکوس خودکار استفاده کنید، این گزینه، حالتی خوب و منعطف است.
مواردی که ذکر شد، اساس فوکوس خودکار بود. دوربین‌های پیشرفته‌تر گزینه‌های پیشرفته‌تری در تنظیمات خود خواهند داشت. به عنوان مثال، دوربین‌های Canon 1D، ۵D و ۷D شما را قادر به تنظیم میزان پیوستگی فوکوس خودکار در ردیابی سوژه‌ها خواهد کرد.
بهتر است زمانی را صرف مطالعه دفترچه راهنمای دوربین خود کنید و حالت‌های مختلف آن را بیاموزید تا بتوانید به سادگی فوکوس‌هایی دقیق‌تر و درنتیجه عکس‌هایی بهتر را ثبت کنید.
- آیا این مقاله برای شما مفید بود؟ دیدگاه‌های خود را با قسمت فناوری مجله قرمز در میان بگذارید.
ترجمه اختصاصی مجله قرمز از مقاله‌ی Harry Guinness
منبع: howtogeek