در شرایط عادی دلیل خاصی برای خوردن سنسورهای تشخیص دما وجود ندارد. اما تحت شرایط خاص این اتفاق ممکن است اجتناب ناپذیر جلوه کند. بنابراین طراحی و تولید نوع خاصی از سنسورهای تشخیص دما که بتوان آن‌ها را خورد، به هیچ وجه موضوع عجیب و غریبی به نظر نمی‌رسد. اگر تا این جای متن از موضوعی که قصد صحبت در مورد آن را داریم سر در نیاوردید، جای نگرانی خاصی وجود ندارد. چرا که می‌توانید با مجله قرمز در ادامه‌ی این مطلب همراه شوید تا بلکه بتوانید از موضوع صحبت ما آگاهی یابید.

بسیاری از مواد خوراکی هنگام جا به جا شدن میان نقاط مختلف جهان، نیاز به ثابت ماندن دمایشان دارند تا از فاسد شدن دور بمانند. موضوعی که چالشی اساسی در صنعت حمل و نقل مواد غذایی محسوب می‌شود و دردسرهای فراوانی را برای فعالان این حوزه ایجاد می‌کند. به این دلیل که در اغلب موارد و در اکثر موقعیت‌های مربوط به حمل و نقل مواد غذایی، این مواد خوراکی در مقیاس وسیع میان نقاط مختلف جهان جا به جا می‌شوند. به عنوان مثال کانتینرهای لبریز از ماهی تازه را در نظر بگیرید که از مناطق ساحلی آسیا به مرکز اروپا منتقل می‌شوند. از همین رو کسب آگاهی دقیق از این موضوع که آیا دمای این مواد غذایی فاسد شدنی به طور متوسط در شرایط عادی و قابل قبولی قرار دارد یا خیر، در پاره‌ای از موارد کار چندان راحتی نخواهد بود.

به همین دلیل گروهی از پژوهشگران حاضر در کشور سوئیس اقدام به طراحی نوع خاصی از سنسورهای تشخیص دما کرده‌اند که می‌تواند این مشکل را حل کند. در واقع توسط این سنسورهای تشخیص دما می‌توان در هر زمان دلخواه به این پرسش مهم و حیاتی پاسخ داد که آیا مواد غذایی در حال حمل، در شرایط دمایی ایده آلی به سر می‌برند یا این که برای دوری از فاسد شدن یا از شکل افتادن نیاز به کاهش و افزایش دما دارند؟

خوردن سنسورهای تشخیص دما و آبی روی آن

در مجموع می‌توان گفت که پژوهشگران حاضر در کشور سوئیس نوع خاصی از سنسورهای تشخیص دما را طراحی کرده‌اند که از ضخامت بسیار کمی برخوردار است و می‌تواند کمک فراوانی به بررسی متناوب دمای مواد غذایی در حال حمل نماید. در واقع این سنسورهای تشخیص دما از ضخامتی معادل ۱۶ میکرومتر برخوردارند و حتی از تار موی انسان، که به طور متوسط حدود ۱۰۰ میکرومتر ضخامت دارد، نیز نازک‌تر هستند.

اما مهم‌تر از ویژگی مذکور، خصلت خوراکی بودن این سنسورهای تشخیص دما است که بیش از هر چیز جلب توجه می‌کند. در واقع این سنسورهای تشخیص دما از نوعی ماده‌ی پلیمری خاص ساخته شده‌اند که خود حاصل ترکیب نشاسته‌ی موجود در سیب زمینی و ذرت با مواد دیگری نظیر منیزیم، ازت و سیلیکون دی اکسید قابل حل در آب است.

سنسور دما

در مجموع با توجه به این نکته که این سنسورهای تشخیص دما در مواد غذایی مختلف جاسازی می‌شوند و پس از حمل و نقل مواد غذایی مذکور به مقصد مورد نظر، به سختی می‌توان سنسورهای تشخیص دما را از آن‌ها جدا کرد، لازم است که این سنسورهای نازک و کوچک از مواد ویژه‌ای ساخته شوند که توسط دستگاه گوارش انسان قابل هضم باشد و مشکل حادی برای سلامتی افراد مختلف ایجاد نکند.

افزون بر آن این سنسورهای نازک و کوچک باید از مقاومت بسیار بالایی برخوردار باشند. به گونه‌ای که هنگام جا به جا شدن محموله‌های حاوی مواد غذایی میان مبدا و مقصد مورد نظر با آسیب همراه نشوند و از کار نیافتند. ویژگی‌های مهمی که در طراحی این سنسورهای تشخیص دما مد نظر سازندگان آن قرار گرفته و به طور کامل توسط آن‌ها رعایت شده است.

در این میان رئیس تیم طراحی این سنسورهای تشخیص دما یعنی جیوانی سالواتوره معتقد است که به منظور جا به جایی سالم و مناسب محموله‌هایی نظیر ماهی از ژاپن به اروپا، لازم است که این نوع جدید از سنسورهای تشخیص دما در بار ماهی‌ها‌ جاسازی شود تا بتوان میزان خنک بودن و مناسب بودن دمای این محموله‌ها‌ی زود فاسد شونده‌ را به صورت متناوب و پیوسته مورد سنجش و بررسی قرار داد.

گفتنی است که این سنسورهای تشخیص دما برای ادامه‌ی کار خود نیاز به دریافت نیرو دارند. نیرویی که از طریق وجود یک میکروباتری تامین می‌شود. در کنار این موضوع برای ارسال اطلاعات مربوط به دمای مواد غذایی به منبع مورد نظر نیز وجود یک میکروپردازنده و یک فرستنده لازم و ضروری به نظر می‌رسد. ابزارهای کوچکی که همگی توسط سیم به این نوع جدید و مینیاتوری از سنسورهای تشخیص دما متصل هستند. با این حال طراحان این سنسورهای تشخیص دما قصد دارند در ادامه‌ی کار از تکنولوژی بی‌سیم برای ارسال اطلاعات توسط این سنسورهای مینیاتوری و تامین نیروی مورد نیاز برای ادامه‌ی فعالیت آن‌ها استفاده نمایند.

در پایان باید به این نکته اشاره کرد که در حال حاضر وجود مشکلاتی از قبیل هزینه‌ی بالای ساخت این نوع جدید از سنسورهای تشخیص دما و همچنین طولانی بودن فرآیند تولید آن‌ها موجب می‌شود که نتوان از این سنسور‌ها به شکل انبوه در صنعت حمل و نقل مواد غذایی استفاده کرد. با این حال جیوانی سالواتوره و همکارانش در تلاش هستند که با به تکامل رساندن این تکنولوژی جدید، که می‌توان آن را در حوزه‌ی تکنولوژی‌های نوین مربوط به اینترنت اشیا نیز طبقه‌بندی کرد، مشکل مذکور را حل کرده و از وجود آن علاوه بر صنعت حمل و نقل مواد غذایی در حوزه‌های دیگری نظیر یافتن نشتی گاز در تاسیسات پتروشیمی، سنجش میزان فشار یا سنجش میزان اشعه‌ی فرابنفش نیز استفاده نمایند.

منبع: ابر گیزمو (همراه با ترجمه، تالیف و ویرایش اختصاصی نویسندگان و مترجمان مجله قرمز)

در صورت تمایل می‌توانید با نظرات خود در بخش کامنت، ما را در بهبود کیفیت مطالب بخش فناوری مجله قرمز یاری کنید.